Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012
στο αμφιθέατρο του σχολείου
ώρα 19:00
Συντελεστές παράστασης
Σκηνοθεσία: Δώρα Φιλίππα ? Φιλάνθη Γαληνέα
Σκηνικά: Ν. Καρακώστα ? Μ. Κιοφίρης ? Ε. Κίτσαλη, Ζ. Αλεξοπούλου, Π. Παπανδρέου, Ε. Πιτσινίγκου, Γ. Καρακώστα, Σ. Μενεξής
Κοστούμια ? Μακιγιάζ: Η ομάδα
Φώτα-Ήχος: Αρντίν Τσάνι
Αφίσα: Γιαμαλάκης Νίκος
Video: Κριστιάνα Πότσαρη
Ύλη προγράμματος: Η ομάδα
Μουσική – Όργανα: Σάββας Πιτσινίγκος ? Μάνος Φωκάς
Τραγούδι: Ελένη Πιτσινίγκου
Επιμέλεια προγράμματος: Σοφία Αθανασίου
Φώντας ο Παναγιώτης Παπανδρέου, Κόλιας η Μαρία Λάζαρη
Θέατρο δεν είναι μόνον ο λόγος, όπως νομίζουν. Είναι αυτό που κρύβεται στα κενά, πίσω από τη σιωπή. Το ξέρω ότι κάθε συγγραφέας έχει το ύφος και την προσωπικότητα του. Αυτό που εγώ όμως, θέλω να έχει ένας συγγραφέας για να τον παραδεχτώ, είτε γράφει κωμωδία, είτε δράμα, είναι να αισθάνεται ότι ανά πάσα στιγμή τον κοιτάζει ένα μικρό ποντικάκι στη γωνία του πατώματος. Κι αυτό είναι η μοίρα του ανθρώπου» ? Δημήτρης Κεχαΐδης
Το τάβλι του Δημήτρη Κεχαϊδη παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από το Θέατρο Τέχνης στις 25 Φεβρουαρίου του 1972, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν και σκηνικά Λουκά Βενετούλια, με τον Νικήτα Τσακίρογλου (Φώντας) και τον Γιάννη Μόρτζο (Κόλιας), σε κοινό πρόγραμμα με το μεγάλο μονόπρακτο Η βέρα. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν δει το φως της σκηνής πολυάριθμες φορές.
«Κανένας, όσο ο Κεχαϊδης, δεν είδε πως αυτή η νεοελληνική απασχόληση μπορεί να περιέχει όλη τη φιλοσοφία της νεοελληνικής ζωής. Αυτός ο επιτραπέζιος παιγνιώδης διάλογος, αυτός ο ανταγωνισμός, που ξεκινάει από το έναυσμα μίας «»τυχαίας» ζαριάς για να εξελιχτεί σε μία μάχη προσωπικής δεξιοτεχνίας, απεικονίζει εν πυκνώ όλο τον αυτοσχεδιασμό της νεοελληνικής πραγματικότητας» ? Κώστας Γεωργουσόπουλος από κριτική στην εφ. ΤΟ ΒΗΜΑ,2 Μαρτίου 1972
[Τα παραπάνω κείμενα περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα του θεάτρου Εμπρός για την παράσταση «το τάβλι» που ανέβηκε το 2002]
«Το τάβλι ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία για εμένα. Από την μία πλευρά ήμουν αρκετά ενθουσιασμένη, όμως μου ήταν και ιδιαίτερα δύσκολο να υποδυθώ τον ρόλο του άντρα. Παρόλα αυτά με τη βοήθεια και τις συμβουλές της κας Γαληνέα και της κας Φιλίππα, σε συνεργασία με τον συμπρωταγωνιστή Παναγιώτη Παπανδρέου, καταφέραμε το καλύτερο δυνατό, ώστε να βγει ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα, έπειτα από πολλές πρόβες και αρκετή δουλειά. Το θεατρικό αυτό μου αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις! Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία έμαθα πολλά πράγματα, να σκέφτομαι και να λειτουργώ διαφορετικά και για αυτό θα μου μείνει αξέχαστο» ? Μαρία Λάζαρη (Κόλιας)
«Παίζοντας σε αυτό το μονόπρακτο του Δημήτρη Κεχαϊδη, ήταν αδύνατο να μην προσέξω τη διορατικότητα του συγγραφέα. Ο τρόπος που ο Φώντας και ο Κόλιας αντανακλούν τους αντίστοιχους ανθρώπους της σημερινής εποχής είναι τουλάχιστον ιδιοφυής. Αυτή η λαχτάρα για λεφτά και δύναμη και η παντελής έλλειψη οποιασδήποτε ηθικής αξίας του Φώντα, τον ωθούν σε αδιανόητες πράξεις, προκειμένου να γίνει «μέγας». Και σίγουρα, αν ο Φώντας ζει αυτή την στιγμή στον κόσμο μας και περπατά ανάμεσα μας, είναι χωρίς αμφιβολία ένας από τους «Μεγάλους», αφού άλλωστε έχει όλα τα προσόντα για αυτόν τον ρόλο» ? Παναγιώτης Παπανδρέου(Φώντας)
Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά από το Θέατρο Τέχνης το 1972 σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν. Επίσης έχει παρουσιαστεί από ΔΗΠΕΘΕ θιάσους και από ερασιτεχνικά θεατρικά σχήματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Σε μία αυλή μικρού σπιτιού στο Θησείο, απόγευμα Αυγούστου, ο Φώντας και ο Κόλλιας, δύο λαϊκοί άνθρωποι-λογάδες και κομπιναδόροι, σχιζοειδείς και αντιφατικοί άνθρωποι του παιχνιδιού και της φυγής, με μόνιμο διαζύγιο με την πραγματικότητα, σχεδιάζουν τη ζωή και το μέλλον τους.
Όπως γράφει χαρακτηριστικά, ο κ. Γεωργουσόπουλος κανένας, όσο ο Κεχαϊδης δεν είδες πως αυτή η νεοελληνική απασχόληση μπορεί να περιέχει όλη τη φιλοσοφία της νεοελληνικής ζωής.
Διαβάστε ένα σχετικό κείμενο από την ιστοσελίδα: http://www.tavliinfo.gr/index.html
Το θεατρικό έργο του Δημήτρη Κεχαΐδη ” Το τάβλι ” πρωτοανέβηκε στη σκηνή του θεάτρου τέχνης τον Φεβρουάριο του 1972 σε σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν και σκηνικά του Λουκά Βενετούλια. Φώντας ήταν ο Νικήτας Τσακίρογλου και Κόλλιας ο Γιάννης Μόρτζος. Η πορεία του μέχρι τις μέρες μας και το ότι συνεχίζει να ανεβαίνει στις θεατρικές σκηνές, δείχνει τη δύναμη του έργου. Όλο το μονόπρακτο είναι στημένο γύρω από μια παρτίδα τάβλι ανάμεσα στους πρωταγωνιστές του, τον Φώντα και τον Κόλλιας. Εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες ο καθένας τους. Άνθρωπος της πιάτσας ο Φώντας, προσπαθεί να πείσει τον κουνιάδο του Κόλλια να κάνουν μαζί μια κομπίνα, για να πιάσουν την καλή. Πρώην αντιστασιακός και λαχειοπώλης ο Κόλλιας, ονειρεύεται να εκδόσει ένα βιβλίο για την αντιστασιακή του δράση στην κατοχή. Οι ζωντανοί διάλογοι του Κεχαΐδη πάνω από μια παρτίδα τάβλι φτιάχνουν μια μοναδική ατμόσφαιρα της νεοελληνικής πραγματικότητας. Δυστυχώς ο συγγραφέας χάθηκε, αλλά το έργο του θα συνεχίζει τα φωτίζει την μεταπολεμική νεοελληνική πραγματικότητα με μοναδικό τρόπο.
Η παραμικρή λεπτομέρεια είναι κι ένα κομμάτι από το κοντινό παρελθόν μας. Κινήσεις και συμπεριφορές ιχνηλατούν με οξυδέρκεια τα χαρακτηριστικά του Νεοέλληνα στη μεταπολεμική πραγματικότητα της Ελλάδας. Το νεοελληνικό όνειρο πλάθεται από ευτελή υλικά. Τα δύο πρόσωπα του έργου καθηλωμένα στην αυλή του σπιτιού τους ονειρεύονται να «πιάσουν την καλή» μέσα από πονηριές. Δύο κομπιναδόροι που φλυαρούν και ονειρεύονται. Παίζουν τάβλι και φλυαρούν και ξαναπιάνουν το τάβλι σε μια αέναη φυγή από την πραγματικότητα. Το χιούμορ του Κεχαΐδη μέσα από τον δεξιοτεχνικό, ανάλαφρο διάλογο αποκτά βάρος με τις σιωπές που κρύβονται στα κενά. Μια «αγαπησιάρικη» σχέση με το όνειρο.” ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΑ ΝΕΑ
“…Νεότερης ηλικίας”, οι ήρωες που συναντούμε στο “Τάβλι” είναι περισσότερο αντιφατικοί μεταξύ τους. Από τη μια ο Φώντας, άνθρωπος της πιάτσας όπως λέμε, κι απ’ την άλλη ο κουνιάδος του ο Κόλλιας, πρώην ήρωας της Αντίστασης και τώρα λαχειοπώλης. Ένα αυγουστιάτικο απόγευμα του ’70, σε μια παρτίδα τάβλι, ο Φώντας προσπαθεί να πείσει τον Κόλλια να πάρουν μέρος σε μια κομπίνα. Στόχος του τα μεγάλα κέρδη και η είσοδος στην υψηλή κοινωνία.
Έργο – προφητικό και γι’ αυτό πάντα επίκαιρο – το “Τάβλι” πραγματεύεται την πορεία των κοινωνικών πραγμάτων της Ελλάδας αλλά και την αλλαγή των ίδιων των Ελλήνων. Δύο μεσήλικες θέλουν να βρουν διέξοδο από τη μιζέρια και τη μικροαστική τους ζωή. Ο Κόλλιας ονειρεύεται να εκδόσει ένα βιβλίο για την αντιστασιακή του δράση στην κατοχή, ο Φώντας καταφεύγει σε έναν πιο άμεσο και προσοδοφόρο τρόπο: την απάτη. Θα τον οδηγήσει άραγε στον πολυπόθητο στόχο του;