Αποχαιρετιστήριο…
Έφτασε λοιπόν η δύσκολη στιγμή του αποχαιρετισμού… Η στιγμή που κανείς από όλους εμάς που αποτελούμε την κοινότητα του 2ου Λυκείου Δάφνης, καθηγητές, μαθητές, γονείς, επικουρικό προσωπικό δεν περίμενε ότι θα βίωνε: να πούμε το στερνό αντίο στον Μπάμπη Αλεξάτο, τον διευθυντή μας εδώ και 1,5 χρόνο περίπου.
Δεν ξέρω πραγματικά πώς να εκφράσω τον πόνο, το μούδιασμα, τον θυμό που νιώθουμε γι’ αυτή την πρόωρη και απροσδόκητη απώλεια. Δεν μπορούμε ακόμη να το συνειδητοποιήσουμε. Μοιάζει με ένα κακόγουστο ψέμα… Ωστόσο αισθανόμαστε τη βαθύτατη ανάγκη να τον ξεπροβοδίσουμε σε αυτό το μεγάλο και χωρίς γυρισμό ταξίδι με λίγα λόγια μέσα από την καρδιά μας, λόγια ευγνωμοσύνης για όλα όσα μας πρόσφερε σε αυτό το μικρό διάστημα που βρέθηκε κοντά μας.
Ο Μπάμπης Αλεξάτος, ο διευθυντής και φίλος μας συνάμα, ήταν πάντα εκεί πρόθυμος και χαμογελαστός για να μας συμβουλεύσει, να μας στηρίξει, να ακούσει τους προβληματισμούς μας, να προτείνει, να οργανώσει, να σχεδιάσει, να πραγματοποιήσει. Διέθετε όραμα και εσωτερική καλλιέργεια, μοιράστηκε μαζί μας τις εμπειρίες και τις γνώσεις του, στάθηκε στο πλευρό των παιδιών και των συναδέλφων του, δε θέλησε ποτέ να πικράνει κανένα, κρατούσε τις ισορροπίες, ήταν δίκαιος κι ευγενής με όλους. Θα μπορούσα να απαριθμήσω πολλά ακόμα από τα χαρίσματά του, ξεχωρίζω όμως αυτά ως τα πιο σημαντικά: την ανθρωπιά του και την αγάπη του για όλους μας.
Σίγουρα ο Μπάμπης είναι ο άνθρωπος, που δεν πέρασε απαρατήρητος από τον κόσμο τούτο, που άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα προσφοράς και δημιουργίας με όποιον τομέα καταπιάστηκε, που δεν επαναπαύθηκε, που αγωνίστηκε για τις ιδέες του, για έναν καλύτερο κόσμο. Φεύγοντας από αυτή τη ζωή δεν πήρε τίποτα μαζί του άφησε όμως πίσω του μια θετική αύρα, μια υστεροφημία που θα αποτελέσει τη σημαντικότερη παρακαταθήκη για την οικογένειά του, ένα χάδι παρηγοριάς, για να διαχειριστούν την απώλεια, να συμφιλιωθούν με τη φυσική απουσία του αγαπημένου τους ανθρώπου.
Στο κλείσιμο αυτού του αποχαιρετισμού θα ήθελα να δανειστώ μία φράση ενός αγαπημένου του φίλου:
Στο καλό αγαπημένε μας διευθυντή, συνάδελφε, φίλε
Άρπαξε ένα άλογο του αγαπημένου σου νησιού και πέτα ψηλά.
Εμείς εδώ στη γη δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Θα ζεις στη μνήμη, την ψυχή και την καρδιά μας. Καλό ταξίδι στο φως…